ห้องแถวหนึ่งคูหา มีสามชั้น...
ชั้นล่างขายอาหารตามสั่ง ฉันเดินเข้าไป
"ทานอะไรดีจ๊ะ?"
ท่าทางซื่อ ๆ ทักฉันพร้อมรอยยิ้มฉาบ มือสาละวนกับหม้อใบใหญ่บนเตาไฟหัวฟู่
ฉันบอกรายการอาหาร เดินไปนั่งที่โต๊ะด้านใน
เธอพยักหน้ารับ ก่อนจะหันกลับไปหน้าร้านและเริ่มทำตามสั่ง
สมมติว่าเธอชื่อดารกา ก็แล้วกัน...
อาหารตามสั่งของเธอถูกปากคนในซอย รสจัด ราคาถูก
เธอเป็นผู้หญิงตัวผอมบาง มักสวมเสื้อเชิ้ตเก่าคร่ำคร่า กางเกงขาสั้นและที่เอวมีกระเป๋าสะพายใส่เงิน
ฉันมองและแอบกลัวว่าเธอจะถูกปล้นเข้าสักวันหนึ่ง
"นี่จ๊ะ..."
เธอยกจานข้าวกะเพราเครื่องในไก่ไข่ดาวมาเสิร์ฟ กลิ่นหอมฉุย ฉันเริ่มต้นกินมัน
รสเผ็ดร้อนครบเครื่อง แม้ขาดเค็มฉันก็ไม่คิดจะใส่เพิ่ม
เพราะพริกน้ำปลานั้นน่ากลัวอันตรายมาก ดูเก่าเกินไป
ดารกาเสิร์ฟฉันเสร็จ ก็หันไปคุยกับแม่ค้าร้านตรงข้าม ถามสารทุกข์สุขดิบตามแต่จะนึกได้
ไม่ทันไร เสียงเครื่องมอเตอร์ไซต์ก็เร่งดังที่หน้าร้าน ชายกลางคนตะโกนเรียก
"เอามาสามร้อย"
"เอาไปทำไม?"
"ค่าข้าวสาร"
"เมื่อวานก็เพิ่งเอาไปห้าร้อย"
"ก็นั่นมันของเมื่อวาน อีห่านี่ เอามา"
"เมื่อวานมันไม่เหลือเลยเหรอ เอาไปทำอะไรหมด ไฮโลล่ะสิ"
"มึงนี่เรื่องมากจริง เป็นแม่กูเหรอ บอกให้เอามา สามร้อย"
"แล้วเมื่อวานไม่จ่ายค่าข้าวสาร เอาไปทำอะไรหมด?"
"กูเอาไปซ่อมรถ รถกูซ่อมเสร็จก็จะได้ไปรับจ้างขนผัก มีเงินมาคืนมึงไง"
"ซ่อมตั้งนานแล้ว รถไม่เห็นเสร็จสักที"
ฉันก้มหน้า กินกะเพราเครื่องในไก่ ดารกาผัดออกมาได้ดี นิ่ม ไม่เหนียว เคี้ยวง่าย
แต่วันหลังฉันจะบอกเธอให้ผัดนาน ๆ กว่านี้
ไม่กลัวเนื้อเหนียว กลัวเครื่องในไม่สุกมากกว่า
เขาดับเครื่องรถมอเตอร์ไซต์ เดินเข้ามาในร้าน นั่งลงที่เก้าอี้ประจำ สบถคำหยาบ
"แล้วอีเจ๊ข้าวสารนี่ก็ทวงจัง เดี๋ยวกูมีเงินจะไปซื้อร้านอื่นแม่งเลย"
"เมื่อกี้แกก็เพิ่งกลับไป ฉันนึกว่าเฮียเอาไปจ่ายแล้ว"
"อย่าเซ้าซี้ได้มั้ย กูบอกว่าซ่อมรถเสร็จก็จะมีเงินมาให้มึงเองไง"
"เฮียต้องเอามาคืนนะ ฉันขอผลัดเขาไปอีกสี่วัน"
"เออ ๆๆๆ"
เฮียของดารกา เดินไปเล่นกับหมาประจำซอย มันชื่อเหมือนนักการเมืองบางคน บางพรรค
ฉันเดาว่าเขาคงไม่ชอบเอามาก ๆ
ดารกาฟังคำสามีจบ มีลูกค้ามาสั่งอาหารอีก เธอเดินกลับมายิ้มแย้ม ถามคำถามเดิมอย่างสุภาพ
"ยังไง ยัยดา ผัวแกยังซ่อมรถไม่เสร็จอีกเหรอ?"
"ฮ่า ๆ จ้า...เฮียแกก็ชอบเป็นอย่างนี้"
"นินทากูนะมึง เดี๋ยวเตะปากแตก"
ดารกาหัวเราะ ...
ฉันมักเห็นเธอยิ้มและหัวเราะให้กับความเจ้าอารมณ์และโมโหร้ายของสามีเช่นนี้เสมอ
แม้จะเป็นรอยยิ้มฝืดเฝื่อนแบบสุด ๆ ก็ตาม
ไม่รู้ว่าอีกสี่วัน เธอจะมีเงินไปจ่ายค่าข้าวสารหรือเปล่า
ชีวิตเธอ ต้องทำอาหารตามสั่ง
ตามเฮียสั่ง
ตามเจ๊ข้าวสารสั่ง
ตามลูกค้าสั่ง...
ไม่นานนัก เฮียเธอก็ขับมอเตอร์ไซต์ออกไป
หลังจากดารกาหยิบเงินห้าร้อยบาทออกมาจากกระเป๋าคาดเอว
เธอถอนหายใจเบา ๆ เมื่อเห็นเงินที่ยังอยู่ในนั้น
ฉันตักข้าวกะเพราเครื่องในไก่คำสุดท้ายเข้าปาก พร้อมไข่ดาวที่เหลือในจานจนหมด...
...และเริ่มคิดว่า
พรุ่งนี้จะสั่งอะไรกินดี?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น